BLOG – Agnieszka Kumoń

Większość z nas kiedyś zdała sobie sprawę, że nie do końca jesteśmy sobą. Staramy się wpasować do oczekiwań społeczeństwa i zapominamy, kim naprawdę jesteśmy. Tak też było ze mną. Długo udawałam kogoś, kim nie jestem, aż w końcu zrozumiałam, że potrzebuję być sobą, aby żyć pełnią życia. I właśnie to jest moją misją – pomóc osobom, które chcą pokazać siebie, porzucić wyuczoną maskę i w prawdzie skomunikować się ze światem. Docenić siebie, poprzez odsłonięcie swojej autentyczności i poczuć, jak to jest żyć naprawdę.

Wiem, jak to jest być tą cichą, niezauważalną osobą, która zamiast jasno mówić, co czuje i myśli, zastanawia się, co wypada. Znam to uczucie zastygania w obawie przed odrzuceniem i zastanawianie się, co ludzie powiedzą, jeśli ujawnię swoją prawdziwą osobowość. Przez lata nosiłam w sobie wiele emocji, których nie byłam w stanie pokazać światu. Ale kiedy zaczęłam malować, odkryłam, że sztuka jest alternatywnym sposobem wyrazu skrycie przeżywanych uczuć, gdy słowa są niewystarczające.

Moje ekspresyjne obrazy abstrakcyjne i abstrakcyjno – realistyczne, są sposobem na wyrażenie tego, co trudno jest ująć w słowa. Kiedy pracuję nad obrazem, wchodzę w stan skupienia, w którym zanurzam się w swoich emocjach i wyrażam je na płótnie. Malując, łączę różne techniki i materiały, tworząc autorskie, niepowtarzalne dzieła.

Poprzez moje prace pomagam ludziom odkryć swoje wewnętrzne przeżycia, które chowają głęboko w sobie. Moje dzieła nie są tylko o estetyce i pięknie, ale o tym, co kryje się pod powierzchnią. One eksplorują ludzkie uczucia, a także odzwierciedlają różne perspektywy życiowe. Każda interpretacja obrazu jest indywidualna, odnosi się do osobistych przeżyć i doświadczeń odbiorcy. Dzięki moim obrazom ludzie mogą porozmawiać o swoich wewnętrznych odczuciach i postrzeganiu, w kontakcie ze sztuką oraz ze sobą samymi i nawzajem.

Wierzę, że każdy z nas ma coś wyjątkowego do powiedzenia, ale często boimy się wyjść poza utarte schematy i pokazać siebie w pełnej krasie. Chciałabym, aby ludzie docenili swoją wartość i akceptowali siebie bez udawania kogoś, kim nie są. Pragnę, aby każdy poczuł się wolny, mając odwagę wyjść poza swoją wyuczoną maskę i pokazać światu swoją prawdziwą twarz.

Dlatego pomagam moim klientom w odkrywaniu ich wewnętrznych potrzeb i pokazaniu światu swojego prawdziwego ja. Robiąc to, czuję się spełniona jako artystka i człowiek.

Długo zastanawiałam się, czy tak można, czy to odpowiedzialne, co pomyślą inni. Bo przecież skończyłam trudne studia na politechnice, miałam szanowaną pracę, ustaloną pozycję i przewidywalną ścieżkę rozwoju. Wszystko było poukładane, było bezpiecznie i przecież kilka dobrych lat na to pracowałam. Czego wymagać więcej?

Ale od początku. Od zawsze byłam osobą pełną pomysłów, lubiłam tworzyć pod przeróżnymi formami, nawet, jeśli były to pomysły ekstremalnie niewykonalne. Doszukiwałam się piękna i sensu we wszystkim, co mnie spotykało i wzbogacało. Eksperymentowaniem i łamaniem reguł zajmowałam się odkąd ukończyłam kilkanaście lat, będąc w stanie perfekcyjnie okiełznać wszystkie aspekty życia w chaosie. Przekornie podchodziłam do przeróżnych zadań i wyzwań, co było manifestacją indywidualizmu. Jedno jest pewne – moim priorytetem zawsze była wolność wyrazu i nieskrępowanie bycia sobą.

Jednak moja sytuacja życiowa diametralnie się zmieniła niedługo po studiach. Dotarłam donikąd, życiowego muru, totalnie nie mając zgody na następny dzień, tydzień, miesiąc jak dotychczas. Wszystko było pozbawione autentyczności, schematyczne i niedopasowane, nie potrafiłam znaleźć siły na nic i nie był to bynajmniej chwilowy kryzys. Czułam, że ten model mnie zawiódł, totalnie utknęłam i muszę znaleźć nową wersję siebie.

Podjęłam ryzyko i wraz z jedną decyzją runęła cała moja zawodowa tożsamość, bez planów na przyszłość. Wiedziałam jedno – do takiego systemu pracy już nie wrócę. Tym razem, będąc dla siebie mniej opresyjną, nie zgodziłam się na pierwszą lepszą okazję. Był to pierwszy raz w życiu, kiedy spotkałam się ze sobą oko w oko, obalając swój dotychczasowy obraz siebie.

Aby dokonać osobistej rewolucji, potrzebowałam samotności, żeby moje prawdziwe „Ja” wyszło z cienia. Jednak moim celem nie było obserwowanie ścian, ani też seriali, co nigdy nie było zgodne z moją aktywną i kreatywną postawą w życiu.

Kilka dni później na balkonie, obudził się we mnie silny impuls do wyrażenia siebie, kiedy wokół nie było żadnego ludzkiego odbiorcy moich przeżyć. Wtedy powstała myśl, że mogłabym to zademonstrować obrazem. Niezwłocznie pobiegłam do najbliższego sklepu papierniczego, gdzie co najwyżej mogłam dostać blok rysunkowy i farby plakatowe. Kupiłam i to. Jednak na długo mi się one nie przydały, następnego dnia udałam się do profesjonalnego miejsca, gdzie zainwestowałam w dobrej jakości materiały. Wtedy tego jeszcze nie wiedziałam, ale był to początek mojej ogromnej inspiracji życiem i światem.

Sama nie zauważyłam, kiedy pasja przerodziła się w coś więcej. Nie wystarczało mi czasu na namalowanie wszystkiego, co mnie zachwycało, tak, jakbym dostrzegła życie na nowo. Studiowałam przeróżne przedmioty, naturę i zwierzęta, portrety i kwiaty, aż do momentu wyzwolenia ogromnych pokładów kreatywności poprzez abstrakcję.

Chociaż wtedy myślałam, że moje życie wywróciło się do góry nogami, to dziś wiem, że to był jeden z najważniejszych punktów zwrotnych. Za tą jedną radykalną decyzją wbrew konwencji, w reakcji zachodzą kolejne w zaskakującym tempie. Nie ma nudy, braku motywacji, nic nie jest na siłę. Uczę się na własnych błędach, sama nadając sobie kierunek. Nieustannie podnoszę jakość tego, co robię, gdyż liczy się dla mnie nie tylko treść, ale i forma.

Chcę dawać alternatywę osobom, które chcą wyrazić swoje zdanie głośno i bez ogródek. Być bodźcem do ruszenia do przodu i złapania wiatru we włosach, przenosząc na płótno śmiałe pomysły. Wstąp do mojego do świata barw i daj wyrazić się bez słów